hoogdichtheid

Hoogdichtheid is een term die aangeeft hoe dicht een gebied is bevolkt of bebouwd. In demografie verwijst het meestal naar bevolkingsdichtheid, uitgedrukt in inwoners per vierkante kilometer. In ruimtelijke planning en architectuur wordt hoogdichtheid ook gebruikt om de intensiteit van bebouwing en activiteitsgebieden aan te geven, bijvoorbeeld door middel van bouwhoogte, bestemmingsplannen en de samenhang tussen wonen, werken en voorzieningen.

Metingen en termen: Bevolkingsdichtheid = aantal inwoners per km2. Woningdichtheid verwijst naar het aantal woningen per hectare of per kilometer, en stedelijke dichtheid combineert wonen, werken en voorzieningen. Technische maten zoals de floor area ratio (FAR) geven aan hoeveel vloeroppervlak er ten opzichte van de grond gerealiseerd wordt. Een hoge dichtheid gaat vaak gepaard met compacte steden en hoogbouw, terwijl lage dichtheid meer tapijt van woningen en open ruimte brengt.

Effecten en afwegingen: Een hoge dichtheid kan de efficiëntie van infrastructuur en openbaar vervoer vergroten, reizen korter maken en voorzieningen dichterbij brengen. Tegelijk kan het leiden tot hogere woningprijzen, congestie, fijnmazige druk op geluids- en luchtkwaliteit, verlies van groen en recreatieve ruimte, en sociale fragmentatie als leefdomeinen niet goed worden geïntegreerd. Doeltreffende uitvoering vereist ruimtelijk ontwerp, betaalbare woningen, en investeren in groen en mobiliteit.

Toepassing en beleid: In veel nationale en stedelijke beleidskaders wordt hoogdichtheid gezien als middel om groei en welvaart te realiseren zonder grootschalige uitbreiding van land te vereisen. Het beleid richt zich op compacte steden, gemengd gebruik, slimme mobiliteit en maatregelen tegen uitsluiting; voorbeelden zijn centrale publiekstransportknooppunten, gemengde woontypes en programmering van openbare ruimte.