hoestreflexsignaal

Hoestreflexsignaal is de afferente signaalstoornis die de hoestreflex in gang zet. Het verwijst naar de signalering van irritatie in de luchtwegen vanuit hoestreceptoren, die via de nervus vagus naar het medulla oblongata wordt geleid. Deze receptoren bevinden zich in de luchtwegen van larynx tot bronchi en reageren op zowel mechanische prikkels (bijvoorbeeld stof, slijm, vreemd lichaam) als chemische stimuli (zure of chemische irriterende stoffen).

Na stimulatie wordt het signaal naar het hoestcentrum gestuurd, dat in het medullair gebied van de hersenstam ligt. Het hoestcentrum integreert de afferente informatie en coördineert een karakteristieke motorische respons. De efferente arm van de hoestreflex omvat adductie van de stemplooien, een snelle inademing, en een krachtige expiratoire uitademing met gesloten glottis gevolgd door een plotseling openen van de glottis, wat de kenmerkende hoestklank en kracht geeft. De motorcommando’s reizen via verschillende zenuwbanen, waaronder de recurrens en intercostale zenuwen.

Het hoestreflexsignaal wordt bovendien geregeld door hogere hersencentra en kan worden beïnvloed door ontsteking, ontstekingsmediatoren en zenuwgevoeligheid. Verhoogde hoestprikkelsignaalgevoeligheid (hoestreflexhyperfijn) komt voor bij ontstekingsaandoeningen van de luchtwegen, terwijl verminderde signaaltransmissie kan leiden tot hypoactieve hoestreflex. Het begrip is belangrijk bij de beoordeling van chronische hoest en hoeststoornissen in klinische context.