hoestreceptoren

Hoestreceptoren zijn gespecialiseerde sensorische cellen in het binnenoor die geluidstrillingen omzetten in neurale signalen. Ze bevinden zich in het orgaan van Corti, op het basale membraan van de cochlea. In het menselijk oor bestaan ze uit twee hoofdtypen: binnenste haarcellen en buitenste haarcellen. Per oor telt men circa 3.500 binnenste haarcellen en circa 12.000 buitenste haarcellen. De haarcellen dragen rijtjes stereocilia aan de apicale zijde, gerangschikt als een trap.

Geluidstrillingen bewegen de vloeistoffen in de cochleae, waardoor het basale membraan op en neer beweegt. Deze beweging buigt de stereocilia; het openen van mechanosensorische ionkanalen veroorzaakt depolarisatie en Ca2+-influx, wat de vrijlating van glutamaat naar de afferente gehoorzenuwvezels stimuleert. Binnenste haarcellen leveren het grootste deel van de afferente auditieve input, terwijl buitenste haarcellen via electromotiliteit door prestin, aangestuurd door de efferente olivocochleaire vezels, de gevoeligheid en selectiviteit verbeteren en geluiden kunnen versterken.

De haarcellen vertonen een tonotopische ordening: lage frequenties worden vooral gehoord bij de apex van de cochlea en hoge frequenties bij de bas. De signalen worden via de nervus vestibulocochlearis naar de hersenen geleid, waar toonhoogte en luidheid worden geïnterpreteerd.

Klinisch gezien kunnen hoestreceptoren beschadigd raken door langdurig lawaai, ototoxische medicatie en veroudering, wat resulteert in sensorineurale gehoorstoornissen. Bij zoogdieren regenereren beschadigde haarcellen zich beperkt, wat genezing bemoeilijkt.