heupflexie

Heupflexie is de beweging waarbij het dijbeen richting het bekken beweegt, waardoor de hoek tussen heup en dij smaller wordt. In de anatomie vindt deze beweging plaats in het sagittale vlak. Ze speelt een belangrijke rol bij activiteiten als lopen, hurken, traplopen en zittend opstaan.

Anatomisch gezien zijn de belangrijkste flexoren: iliopsoas (psoas major en iliacus), rectus femoris, sartorius, tensor fasciae latae en pectineus. Andere spieren kunnen onder specifieke posities ondersteuning bieden. De werking van deze spieren wordt beïnvloed door de stand van het bekken en de knie.

Biomchanisch gezien wordt de mate van heupflexie beïnvloed door de positie van de knie: wanneer de knie gebogen is, kan meer heupflexie mogelijk zijn dan bij een gestrekte knie, omdat de rectus femoris verschrompelt. De typische ROM ligt tussen circa 0 en 120°-130° bij knie gebogen; met de knie gestrekt is de flexie meestal beperkter.

Metingen worden vaak uitgevoerd met een goniometer: een as langs het heupgewricht, een stationaire arm langs het bekken en een bewegende arm langs de dij. Duidelijke ROM is relevant bij evaluatie van beperkingen en revalidatieplanning.

Pathologieën en training: langdurig zitten kan leiden tot verkorte heupflexoren en een aangespannen bekkenstand. Revalidatie en preventie richten zich op stretching van de heupflexors en versterking van omliggende musculatuur. Veelvoorkomende oefeningen zijn bijvoorbeeld lunges met stretching, kneeling hip flexor stretch en de standing quad stretch, afhankelijk van de klinische situatie.