herstelintensiteit

Herstelintensiteit verwijst naar de intensiteit van herstelactiviteiten en –processen na fysieke belasting of letsel. Het begrip wordt gebruikt binnen sportwetenschap, revalidatie en trainingsplanning om de behoefte aan herstel te begrijpen en herstelstrategieën af te stemmen op individuele omstandigheden.

Het kan slaan op de mate waarin iemand zich inspant tijdens herstelperiodes (passief versus actief herstel) en op de intensiteit van hersteltrainingen zelf. Soms wordt herstelintensiteit uitgedrukt als een verhouding tot de trainingsbelasting, maar ook fysiologische signalen zoals hartslagvariabiliteit (HRV) en andere indicatoren kunnen worden gebruikt om het herstelniveau te beoordelen. De interpretatie is vaak contextafhankelijk en vereist meerdere bronnen van informatie.

Veel gebruikte meetpunten omvatten HRV en rusthartslag, subjectieve herstelbeoordeling (bijvoorbeeld perceptie van herstel), slaapkwaliteit, rustpols en soms lactaat- of andere biochemische markers. Ook dagelijkse stress en voedings- en slaappatronen spelen een rol bij het bepalen van de herstelintensiteit.

Toepassingen van herstelintensiteit liggen vooral in trainingsplanning, revalidatie en terugkeer naar sport. Door de herstelintensiteit af te stemmen op de belastingen kan het risico op overtraining worden verminderd en kunnen prestaties beter worden ondersteund. Houd rekening met factoren zoals leeftijd, trainingsniveau, blessurestatus, slaap, voeding en mentale stress.

Beperkingen bestaan onder meer uit individuele variabiliteit en contextafhankelijkheid; herstelintensiteit is zelden op zichzelf een stand-alone maat, maar vereist integratie met andere herstel- en trainingsindicatoren voor een evenwichtige planning.