halftoonkwaliteit

Halftoonkwaliteit is de mate waarin een halftoonreproductie tonaliteit en kleur nauwkeurig weergeeft vanuit een continu toonbeeld via gedrukte stippen. Ze wordt bepaald door het screeningproces, de druktechniek, het papier, de inkt en het kleurbeheer. In de praktijk beoordeelt men halftoonkwaliteit op de gladheid van overgangen, de detailsnelheid en de mate van artefacten.

Bij halftoonen wordt een continu tonaliteit nabootst door variatie in stipgrootte en afstand. De kwaliteit hangt af van de screen ruling (het aantal lijnen per inch of per centimeter), de hoek waarop de mazen voor elke kleur zijn ingesteld, de vorm van de stippen (ronde, vierkante of ellipsoïde), en de dot gain die tijdens het drukken optreedt. De drukpers, de inkt en het papier beïnvloeden hoe stippen vullen en uitwaaieren.

Slechte halftoonkwaliteit uit zich vaak in banding (zichtbare stappen in toon), moirépatronen, te veel korreligheid, halo's rond randen of kleurregistratieproblemen. Hoge kwaliteit vereist nauwkeurige kleurseparatie, gecontroleerde dot gain en een screening die detail toelaat zonder onnatuurlijke patronen of artefacten.

Metingen en normen: vakmensen beoordelen halftoonkwaliteit zowel visueel als met densitometrische of tonaliteitsanalyses. Verschillende media vragen verschillende screeningkeuzes; kranten gebruiken vaak grovere screening voor snelheid en leesbaarheid, magazines en kunstreproducties gebruiken fijnere screening voor vloeiende tonen. Kleur-halftonen vereisen nauwkeurige calibratie en registratie.

Verbeteringen komen door het kiezen van passende screen ruling, het selecteren van geschikte dotvorm, het kalibreren van printers en kleurbeheer, en het testen van proofs. Innovaties in digitale screening en color management verhogen halftoonkwaliteit door een betere toonreproductie te bieden bij praktische drukbelastingen.