glanswaarde

Glanswaarde, in Dutch usage, is de mate waarin een oppervlak licht weerkaatst op een speculaire (spiegelende) manier. Het geeft een numerieke indicatie van de glans of glansgraad van een materiaal en wordt veel toegepast op lakken, vernissen, coatings, kunststof en metalen afwerkingen. De glanswaarde beïnvloedt de waargenomen kwaliteit en de esthetiek van het oppervlak.

Metingen van glanswaarden gebeuren met een glansmeter. Dit apparaat projecteert een gestandaardiseerde lichtbundel op het oppervlak en meet de hoeveelheid teruggekaatst licht. De uitkomst wordt uitgedrukt in glansunits (GU). Om variatie door oppervlaktestructuur te beperken, worden meerdere meetpunten genomen en gemiddeld. De meethoek hangt af van de glansgraad: 60° is algemeen voor veel coatings; 20° bij hoogglanzende oppervlakken en 85° bij matte of gedempte afwerkingen. Diverse normen bestaan, zoals ISO 2813 voor glansmetingen van coatings en kunststoffen; ASTM D523 is een vergelijkbare Amerikaanse standaard.

Interpretatie en toepassing: Een hogere glanswaarde wijst op een helderdere, spiegelachtige reflectie. Glanswaarde is essentieel bij productontwerp en kwaliteitscontrole, omdat het uiterlijk, kleurperceptie en uniformiteit beïnvloedt. In specificaties worden vaak doelwaarden vastgesteld, bijvoorbeeld hoogglans rond 70–100 GU (bij 60°), semi-glans circa 40–70 GU, satin 20–40 GU en matte onder de 20 GU. Factoren die glans beïnvloeden zijn oppervlaktestructuur en -textuur, de aard van de coating, droog- of uithardingsstatus en vervuiling.