geleidingsdraden

Geleidingsdraden, in het bijzonder bekend als guidewires in medische context, zijn dunne, flexibele kabels die dienen als route of rail voor het plaatsen van katheters of andere instrumenten, en soms als geleider voor signalen of energie in technische systemen. Ze worden ingezet wanneer precisie en controle nodig zijn om een complex gestructureerde omgeving te bereiken, bijvoorbeeld binnen het vaatstelsel.

In de medische praktijk worden geleidingsdraden voornamelijk gebruikt bij katheterisatieprocedures in de angiologie en interventionele radiologie. Ze navigeren door vertakkingen van aderen en slagaders en dienen als steunpunt waarna katheters kunnen worden geplaatst. Lithografie van stijfheid versus flexibiliteit, diameter en lengte zijn bepalend voor de toepasbaarheid in verschillende anatomische situaties. Typische diameters liggen in het bereik van circa 0,010 tot 0,038 inch en lengtes van 180 tot 260 cm. Constructies bestaan vaak uit een kerndraad van roestvrij staal of nitinol, soms met een braided of geweven buitenlaag voor betere torque control en tracking. Veel geleidingsdraden hebben een hydrophiele coating of PTFE-laag om wrijving te verlagen en soepele beweging mogelijk te maken, vooral bij vertakkende of kronkelige vaten. Het uiteinde van de draad is meestal zacht en atraumatisch vormgegeven om letsel te voorkomen.

Belangrijke eigenschappen bij de keuze zijn pushability, torque transmission, trackability en radiopacity. De selectie hangt af van de anatomie, de aard van de laesu en de procedure. Mogelijke complicaties zijn vaatbeschadiging, dissectie of perforatie; adequaat gebruik, steriele werkwijze en naleving van richtlijnen verminderen risico’s.

Andere toepassingen van geleidingsdraden bestaan buiten de geneeskunde, waar vergelijkbare kabels als geleiders in elektrische circuits dienen—veelal kopert of aluminium met isolatie voor signaal- of vermogensgeleiding.