geheugenlimieten

Geheugenlimieten verwijzen naar grenzen aan de hoeveelheid geheugen die een systeem, een proces of een applicatie mag gebruiken. Ze ontstaan uit een combinatie van hardwarebeperkingen, besturingssysteemregels en runtimeconfiguraties. Het doel is stabiliteit en voorspelbaar gedrag, zodat één proces het geheel niet uitput.

Er bestaan verschillende typen limieten. Fysiek geheugen (RAM) is de totale hoeveelheid geheugen die beschikbaar is. Virtueel geheugen (adresruimte) is afhankelijk van de processorarchitectuur en kan groter of kleiner zijn dan de werkelijke fysieke geheugen. Per-proces geheugenlimieten omvatten stackgroottes, heapgroottes en maximumaantal geheugenpagina’s. Daarnaast bestaan container- en gebruikerslimieten die via systemen zoals cgroups of Job Objects worden toegepast.

Implementatie en configuratie gebeuren via verschillende mechanismen. Unix-achtige systemen gebruiken ulimit en RLIMIT-instellingen, Linux via cgroups, en Windows via Job Objects. Taal- en frameworkconfiguraties kunnen specifieke limieten opleggen, zoals PHP memory_limit of Node.js met --max-old-space-size.

Geheugenlimieten kunnen leiden tot foutmeldingen zoals out-of-memory(OOM), crashes of prestatievermindering wanneer geheugen dichter bij de limiet wordt gebruikt. Monitoring en logging met tools als top, htop, free, vmstat, en procesmonitoring maken overschrijdingen zichtbaar. In omgevingen met meerdere containers of virtuele machines kan overtoewijzing of thrashing optreden.

Praktische richtlijnen zijn onder meer het afstemmen van limieten op de workload, regelmatige geheugenprofielen en stress testen, het toepassen van schaalbaarheid en het gebruik van horizontale schaalvergroting. Ook is het verstandig om voldoende geheugenreserve te houden voor het besturingssysteem en kritieke services.