gebitsbehoudende

Gebitsbehoudende is een term die in de tandheelkunde wordt gebruikt om een benadering, behandelingen en technieken te beschrijven die gericht zijn op het behoud van het natuurlijke gebit en zoveel mogelijk eigen tanden en tandweefsel. Het doel is tanden zo lang mogelijk functioneel te behouden en zware reconstructies of extracties te voorkomen.

Belangrijke onderdelen van gebitsbehoudende zorg zijn preventie, vroege detectie en het toepassen van minder invasieve behandelingen. Voorbeelden zijn remineralisatie van vroege cariës, fluoridebehandeling, mondhygiëne-educatie, sealants en resin-infiltratie bij oppervlakkige cariës. Ook atraumatische restauratietechnieken (ART) vallen onder deze benadering, net als andere minimal-interventionstechnieken die de schade aan tanden beperken en het behoud van dentine en pulpa stimuleren.

In endodontie en pulpaal beleid richt gebitsbehoudende zorg zich op het behoud van vitaliteit en pulpa waar mogelijk. Methoden zoals vitale pulpa therapie (VPT), directe of indirecte pulpa-cap gebruikt men om tanden langer te behouden in plaats van direct uitgebreide wortelkanaalbehandeling uit te voeren, wanneer dat verantwoord is.

Voordelen van gebitsbehoudende werkwijzen zijn onder meer behoud van functievermogen, esthetiek en kauwvermogen, minder invasieve ingrepen en mogelijk lagere langetermijnkosten. Het vereist wel tijdige diagnose, regelmatige controles en voortdurende samenwerking met de patiënt, evenals een risicogebaseerde aanpak om recidive van caries of andere aandoeningen te voorkomen.