functiesverlies

Functiesverlies is een term uit de gezondheidszorg die verwijst naar verlies van functioneren van een orgaan, lichaamsdeel of zintuig. Het kan gedeeltelijk of volledig zijn, tijdelijk of permanent, en heeft vaak invloed op dagelijkse handelingen en sociale deelname. De ernst en het herstelpotentieel hangen af van de oorzaak, de locatie en de algemene gezondheid.

Het begrip is breed en kan op verschillende niveaus voorkomen: fysiek, neurologisch, zintuiglijk en cognitief. Voorbeelden zijn motorisch functiesverlies na een beroerte, gehoorverlies, gezichtsverlies en geheugen- of aandachtstoornissen.

Oorzaken en mechanismen: letsel, ischemie of infarct, infectie, ontsteking, degeneratieve aandoeningen, aging, aangeboren afwijkingen of tumoren kunnen leiden tot functieverlies. Soms is het gevolg van systeemdisbalans of disfunctie in meerdere organen.

Diagnostiek: er wordt gekeken naar functieniveau aan de hand van klinisch onderzoek, beeldvorming (zoals MRI of CT), laboratoriumonderzoek en gespecialiseerde functionele tests of beoordelingsschalen.

Behandeling en revalidatie: behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak en herstel waar mogelijk. Een multidisciplinaire aanpak omvat fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en het gebruik van hulpmiddelen of chirurgie. Aanpassingen in de omgeving kunnen functioneren vereenvoudigen.

Prognose en preventie: herstelkansen variëren met de oorzaak. Vroegtijdige diagnose en passende behandeling kunnen verdere achteruitgang beperken. Preventie richt zich op leefstijl, risicofactoren en vroegtijdige bestrijding van aandoeningen die tot functiesverlies kunnen leiden.