flocculanten

Flocculanten zijn chemicaliën die aan suspensies in vloeistoffen worden toegevoegd om kolloïden en fijne deeltjes te destabiliseren en te laten samenklonteren tot grotere vlokken (flocs). Deze vlokken kunnen vervolgens zwaarder vallen of beter worden verwijderd door filtratie of flotatie. Flocculanten worden veel toegepast in waterbehandeling, drankwaterproductie, afvalwaterzuivering, en in de papier-, voedingsmiddelen- en mijnbouwindustrie.

De werking verloopt meestal in twee fasen. Eerst vindt coagulatie plaats: coagulanten zoals aluminiumzouten (bijv. aluminiumsulfaat) of ijzer(III)chloride neutraliseren de elektrische lading van de deeltjes en destabiliseren ze. Vervolgens vindt flocculatie plaats: lange polymeer moleculen fungeren als bruggen die deeltjes aan elkaar koppelen en zo grotere vlokken vormen die gemakkelijker kunnen bezinken of gezeefd worden.

Typen flocculanten: organische polymeren (synthetische polyacrylaten en cationische of anionische polymeervarianten), natuurlijke biopolymeren en hybride inorganische flocculanten zoals polyaluminium chloride (PAC) of polyferric chloride. De keuze hangt af van de waterkwaliteitskenmerken, pH en gewenste verwijdering. Sommige polymeren kunnen acrylamide als residu bevatten; daarom is controle van het monomeergehalte en residuen noodzakelijk.

Toepassingen en overwegingen: drinkwaterproductie, afvalwaterzuivering, proceswaterbehandeling en papierproductie. Dosering en procescondities zoals pH, temperatuur en troebelheid bepalen de effectiviteit. Een combinatie van coagulatie, flocculatie en scheidingslagen (bezinking, flotatie, filtratie) levert doorgaans de gewenste verwijdering. Milieu- en veiligheidsaspecten betreffen opslag, transport en residuen in het eindwater; regelgeving stelt normen aan monitoring en verontreinigingslimieten.