elektroniinden

Elektroniinden zijn de electronenschillen van een atoom, de regio’s rondom de kern waarin elektronen met een hoge waarschijnlijkheid voorkomen. De term wordt in het Nederlands gebruikt als conceptuele beschrijving van de ordening van elektronen in energieniveaus die vaak met schillen worden aangeduid. Elke schil wordt gekenmerkt door het hoofdkwantgetal n (n = 1, 2, 3, …) en kan meerdere subschillen bevatten met de typen s, p, d en f, die samen de vorm en het gedrag van de elektronenwolk bepalen.

Elektroniinden vullen volgens het Aufbauprincipe, van lagere naar hogere energie, meestal in de volgorde 1s, 2s, 2p, 3s, 3p, 4s, 3d, 4p, enzovoort. In veel atomen beïnvloeden kleinere energiekloofjes tussen subschillen de volgorde, wat leidt tot afwijkingen zoals het energetisch gunstiger vullen van 4s voordat 3d. De Pauli-uitsluitingsprincipe en Hund’s regel bepalen hoe elektronen in subschillen worden geplaatst.

De elektronconfiguratie van de buitenste schil, de valentieschil, bepaalt in grote mate het chemische gedrag en de bindingsneigingen van een element, terwijl de innerlijke schillen veel elektronenbaan en schilwerking afschermen van de kern. Moderne atoomtheorie beschrijft elektronen eerder als verdelingen in aangrenzende orbitalen dan als vaste banen; de aanwezigheidskaart van elektronen wordt weergegeven door kansdichtheden die voortkomen uit kwantummechanica. De schillenmodellering blijft een bruikbare vereenvoudiging voor onderwijs en beschrijvingen van periodieke trends.