eksponeringen

Eksponeringen is een term die in verschillende vakgebieden wordt gebruikt en verwijst naar de hoeveelheid energie, straling of stof waaraan een object of persoon gedurende een bepaalde periode wordt blootgesteld. In de fotografie gaat het vooral om de hoeveelheid licht die op film of digitaal beeldsensor valt, terwijl in toxicologie en arbeidsgezondheidszorg de blootstelling betrekking heeft op schadelijke stoffen, straling of geluid die iemand bereikt.

Fotografische eksponering bepaalt de helderheid en het contrast van een beeld. Het is het resultaat van de combinatie van diafragma (f-getal), sluitertijd en ISO-waarde, ook wel de belichtingsdriehoek genoemd. Een correcte eksponering voorkomt onder- of overbelichting; extreme waardes leiden tot verlies aan detail. Meters en belichtingsmeters meten scene-licht en geven aanbevelingen of automatische standen (auto, semi-handmatige).

Wat betreft blootstelling aan gevaren betreft eksponeringen de intensiteit en duur van contact met een schadelijke stof, straling of lawaai. Belangrijke kenmerken zijn de concentratie of dosis, de duur van de blootstelling en de blootstellingsroute (inhalatie, orale inname, dermale opname). Metingen kunnen omgevingsmonitoring, biomonitoring of modelberekeningen omvatten. Eenheden zijn onder meer mg/m3 of ppm voor stofconcentraties, Gy voor straling of dB voor geluid. Regulerende normen zoals occupational exposure limits bepalen veilige grenswaarden.

Samenvatting: Eksponeringen zijn contextafhankelijk en worden beoordeeld aan de hand van hoeveelheid, duur en route van contact, met verschillende meetmethoden en normen afhankelijk van het vakgebied.