eindhardheid

Eindhardheid is de hardheid van een materiaal na de laatste bewerking of warmtebehandeling. Het geeft aan hoe goed het onderdeel weerstand biedt tegen slijtage, krassen en beschadiging in de uiteindelijke toepassing. Bij geharde materialen, zoals staal, kan de eindhardheid bestaan uit een harde buitenlaag met een minder harde kern, of uit de volhardende kern, afhankelijk van de behandeling.

Hardheid wordt meestal uitgedrukt op een hardheidsschaal zoals Rockwell, Vickers of Brinell, met de meest gebruikte niveaus Rockwell (HRC, HRB), Vickers (HV) en Brinell (HB). Bij eindhardheid is het vaak relevant om aan te geven welke laag of regio is gemeten en met welke diepte, bijvoorbeeld “eindhardheid in de bovenste 0,5 mm”.

Bij oppervlaktebehandelingsprocessen zoals induktieharden, carbureren of nitreren ontstaat een geharde oppervlaktelaag; de kern kan een andere hardheid hebben. Meetpunten volgen normen om reproduceerbare resultaten te waarborgen.

Factoren die de eindhardheid bepalen zijn onder meer legeringselementen, de temperatuur en duur van de warmtebehandeling, de snelheid van afkoeling en de dikte van de geharde zone. Een hogere eindhardheid gaat vaak samen met betere slijtvastheid, maar kan ten koste gaan van taaiheid. Daarom worden in technische specificaties zowel de eindhardheid als tolerantie, meetmethode en relevante diepten vastgelegd.

Samengevat is eindhardheid een cruciale parameter voor de prestaties van een onderdeel onder gebruikslast en slijtage, en wordt het vastgelegd in materiaalspecificaties en kwaliteitscontrole om reproduceerbare prestaties te garanderen.