Home

hardheidsschaal

Hardheidsschaal, in het Nederlands vaak simpelweg hardheid genoemd, verwijst naar een verzameling meetmethoden en schaalsystemen waarmee de weerstand van een materiaal tegen vervorming of krassen wordt gekwantificeerd. Hardheid is een praktische eigenschap die van belang is in onder meer de materiaalkunde, productie, kwaliteitscontrole en materiaalselectie. Verschillende schaaltypes zijn ontworpen voor verschillende materialen en testdoeleinden.

Er wordt onderscheid gemaakt tussen krashardheid en indenterende hardheid. Krashardheid bepaalt of een materiaal een ander

Bekende schalen zijn onder meer de Mohs-schaal (geologisch, van 1 tot 10) die is gebaseerd op krasrespons;

Hardheidsmetingen zijn methodologie-afhankelijk. Resultaten zijn niet direct uitwisselbaar tussen schalen; ze correleren soms met trek- of

De ontwikkeling van hardheidsschaal begon met Mohs in 1812; later verschenen Brinell (1900), Rockwell (1919–1920) en

materiaal
kan
krassen.
Indenterende
hardheid
meet
hoe
diep
of
hoe
duidelijk
de
indruk
is
die
ontstaat
wanneer
een
gestandaardiseerde
belasting
wordt
toegepast
met
een
specifieke
indenter.
De
resulterende
waarde
geeft
een
indicatie
van
de
weerstand
tegen
plastische
vervorming
onder
belasting.
en
de
indrenteringsschalen
voor
metalen
en
keramiek:
Brinell
(HB),
Rockwell
(HRX,
afhankelijk
van
het
toegepaste
indenter
en
de
belasting)
en
Vickers
(HV)
met
een
diamantkegel.
Voor
polymeren
en
rubber
wordt
vaak
de
Shore-hardheid
gebruikt
(A,
D
en
andere
varianten)
gemeten
met
een
durometer.
yieldsterkte
maar
zijn
geen
universele
maat.
Hardheid
wordt
breed
toegepast
bij
materiaalkeuze,
procesontwikkeling,
warmtebehandeling
en
kwaliteitscontrole.
Vickers
(1925).
Moderne
normen
(zoals
ISO,
ASTM
en
JIS)
geven
gestandaardiseerde
testprocedures
voor
vergelijkbare
hardheidsmetingen.