drijfgronds

Drijfgronden is een geotechnische term die verwijst naar grondlagen met een relatief lage dichtheid en een hoog watergehalte. Door het vochtgehalte vertonen deze bodems bij belasting vaak een beperkte draagkracht en zijn ze gevoelig voor verschuivingen en ongelijkmatige zetting. In de praktijk komen veen- en organische bodems het meest voor onder deze noemer, aangevuld met minerale lagen die onder waterdruk kunnen reageren op hydrologische veranderingen.

Kenmerken en verspreiding: Drijfgronden komen voor in wetlands, moerassen, veengebieden en deltaachtige landschappen. Ze ontstaan door de opeenhoping van organisch materiaal bij een aanhoudende hoge watertafel en beperkte afwatering. De bodem voelt nat en zacht aan, heeft weinig cohesie en een lage draagkracht. Veranderingen in waterstand of drainage kunnen leiden tot versnelde zetting of lokale instabiliteit.

Geotechnische implicaties: Voor bouwwerken en infrastructurele projecten op drijfgronden is uitgebreid bodemonderzoek vereist. De combinatie van lage draagkracht, hoge compressibiliteit en gevoeligheid voor hydrologische schommelingen maakt standaard funderingen vaak ongeschikt. Mogelijke oplossingen zijn diepe palen, speciale funderingsconcepten en drainage met voorbelasting om zetten te regelen, of het beperken van belasting tot de draagkracht van de grond.

Beheer en mitigatie: Langdurig beheer van drijfgronden omvat hydrologisch beheer, gecontroleerde ontwatering en monitoring van waterstanden en zettingen. In sommige regio’s worden landaanwinings- en waterregelingsmaatregelen toegepast om de stabiliteit van de bodem te verbeteren en de risico’s voor gebouwen en infrastructuur te verkleinen.