draagstoffen

Draagstoffen zijn materialen die dienen als drager voor een actieve stof en deze naar een doelwitlocatie brengen. Ze vergroten stabiliteit, maken gecontroleerde afgifte mogelijk en kunnen de effectiviteit en veiligheid van de stof verbeteren. Draagstoffen worden toegepast in geneesmiddelen en vaccinlevering, diagnostiek, cosmetica en agrochemie.

Typen draagstoffen omvatten organische polymeren (bijv. PLGA, PLA), lipide-gebaseerde systemen (liposomen, micellen, solid lipid nanoparticles), anorganische draagstoffen (silicadioxide- of goudnanopartikels) en eiwit- of virale vectoren evenals extracellulaire vesicles. De keuze hangt af van biocompatibiliteit, afbraak, laadcapaciteit en het gewenste afgifteprofiel.

Ontwerpkenmerken omvatten biocompatibiliteit en biodegradability, laadcapaciteit en encapsulatie-efficiëntie, grootte, vorm en zeta-potentiaal, stabiliteit tijdens opslag en afgifte-mechanismen (diffusie, erosie, stimuli-respons zoals pH of temperatuur). Ook kan targeting worden toegepast door oppervlaktemodificaties of liganden.

Toepassingen omvatten gerichte geneesmiddel- en vaccinlevering, levering van genetisch materiaal voor therapieën, diagnostische contrastmiddelen en imaging, en gerichte afgifte van pesticiden of cosmetische actieve stoffen. Draagstoffen kunnen zo bijdragen aan verlaging van doseringen, vermindering van bijwerkingen en verbetering van effectiviteit.

Veiligheid en regelgeving benadrukken dat draagstoffen potentieel toxiciteit, immunogeniciteit en ongewenste biodistributie kunnen vertonen. Regulering beschouwt ze vaak als drug-delivery-systemen en vereist uitgebreide preklinische en klinische evaluatie, kwaliteitscontrole en reproductibiliteit.

Ontwikkeling en productie vergt systematische ontwerpbenaderingen, karakterisatie (grootteverdeling, zeta-potentiaal, encapsulatie-efficiëntie), stabiliteitstesten en schaalbare productie, met strikte kwaliteitscontrole en standaardisatie.