draaggolffrequentie

Draaggolffrequentie is de frequentie van de draaggolf die dienstdoet als drager voor informatie in een communicatiesysteem. De draaggolf is een stabiele, hoogfrequente golf die door de zender wordt uitgezonden en waarop de signaalinformatie wordt gemoduleerd. Via modulatie kan de informatie worden overgedragen terwijl de draaggolffrequentie als referentie blijft bestaan.

Modulatie omvat verschillende methoden, zoals amplitude modulatie (AM), frequentie modulatie (FM) en fase modulatie (PM). Bij AM varieert de amplitude van de draaggolf volgens het informatiesignaal; bij FM verschuift de draaggolffrequentie; bij PM verschuift de draaggolffase volgens de informatie.

Bandbreedte en spectrum: De draaggolffrequentie bepaalt, in combinatie met de toegepaste modulatie, de positie van het signaal in het frequentiespectrum. AM produceert zijbanden rondom de draaggolf en behoudt de draaggolf zelf; FM levert doorgaans een aanzienlijk bredere bandbreedte op, vaak volgens regels zoals Carson's grens (B ≈ 2Δf fm) afhankelijk van de modulatie-index.

Toepassingen en bereik: Draaggolffrequenties komen voor in radio- en televisie-uitzendingen, mobiele communicatie, satellietsystemen en draadloze netwerken. Het operationele bereik van draaggolffrequenties loopt van kHz tot GHz, met banden als LF/MF, MF, HF, VHF, UHF en hoger.

Regulering: Gebruik van draaggolffrequenties wordt geregeld door nationale en internationale instanties, zoals de ITU. Frequentiebanden worden toegewezen aan verschillende toepassingen en vereisen licenties of andere vormen van toestemming om storingen te voorkomen en efficiënt spectrumeigen te benutten.