dispersiewijze

Dispersiewijze is de wijze waarop een stof als disperse fase wordt verdeeld in een continue fase, zodat een dispersiesysteem ontstaat. De term wordt toegepast in verschillende vakgebieden zoals coatings, farmacie, voeding en milieuwetenschappen, waar de grootte, vorm en stabiliteit van de deeltjes of druppels bepalend zijn voor eigenschappen zoals structuur, verwerking en lange termijn stabiliteit.

Er zijn twee hoofdbenaderingen: mechanische dispersie en chemische dispersie (stabilisatie). Mechanische dispersie gebruikt energie om samenklontering te doorbreken en deeltjes te verkleinen. Voorbeelden zijn milling en korrelvergruizing, ball milling en bead milling, high-shear mixing en ultrasonicatie. Bij emulsiegerelateerde dispersie kan ook fase-inversie een dispersiewijze zijn, afhankelijk van de volgorde waarin de fasen worden ingemengd.

Chemische dispersie richt zich op stabilisatie van de disperse fase in de continue fase, vaak met additieven zoals oppervlakte-actieve stoffen (surfactants), polymeren of elektrolyten. Door selectie van oplosmiddel, pH, zoutconcentratie en temperatuur kan agglomeratie tegengegaan worden en de stabiliteit van de dispersie worden verbeterd.

Dispersies kunnen worden onderverdeeld in verschillende types: vaste deeltjes in vloeistof (suspensie), vloeistofdruppels in vloeistof (emulsie) en gasbellen in vloeistof (aerosol of schuim). De dispersiewijze beïnvloedt de deeltjesgrootte, textuur, stabiliteit en de rheologie van het systeem.

Toepassingen omvatten verf en lak, kunststoftoepassingen, geneesmiddelen, voedingsmiddelen, cosmetica en milieutoepassingen. De evaluatie van dispersiewijze vindt plaats via metingen van deeltjesgrootteverdeling, stabiliteit en viscositeit.