devulkanisatie

Devulkanisatie is het proces waarbij vulkaniseerd rubber chemisch of fysiek wordt ongedaan gemaakt of verminderd, zodat de kruislinkende sulfurbruggen worden gebroken en de polymeren deels terug naar een lineaire of minder vernettoorde toestand kunnen keren. Het doel is vooral het recyclen van afgedankte rubberproducten, met name gebruikte autobanden, door de materialen opnieuw te verwerken in grondstoffen voor nieuwe rubbere producten.

Er bestaan verschillende benaderingen van devulkanisatie. Thermische en mechanische devulkanisatie gebruikt hitte en mechanische bewerking om kruislinks los te maken terwijl de lange ketens grotendeels behouden blijven. Chemische of solvolytische devulkanisatie maakt gebruik van chemicaliën, solventen of catalysatoren om de zwavelbruggen en andere kruislinks te verbreken. Daarnaast worden enzymatische of biotechnologische methoden onderzocht die gericht zijn op het selectief afbreken van kruislinks. Vaak wordt een combinatie van processen toegepast om de kwaliteit van het gerecyclede materiaal te verbeteren en het verwerkingsrendement te verhogen.

Toepassingen van devulkaniseerd rubber (DVR) omvatten het mengen met vers rubber en andere additieven om nieuwe rubbere producten te vormen, zoals bandencompounds, schoenzolen en daarvoor bestemde matten. DVR kan ook als filler of additief fungeren in asfalt en andere polymer-gebaseerde materialen. De economische haalbaarheid hangt af van energiekosten, de resterende kruislinks, contaminatie en de vereiste kwaliteit van het eindproduct.

Uitdagingen bij devulkanisatie zijn onder meer het bereiken van selectieve breking van kruislinks zonder ernstige polimerenafbraak, het omgaan met afvalstoffen zoals vulstoffen en verontreinigingen, en het realiseren van kosteneffectieve processen op industriële schaal. Desondanks groeit de belangstelling voor chemische en enzymatische innovaties om rubberafval duurzamer te valoriseren.