desinfectatieprocessen

Desinfectatieprocessen zijn methoden om ziekteverwekkers in voorwerpen, vloeistoffen of ruimten te inactiveren of te verminderen tot niveaus die als veilig worden beschouwd. Het doel is infectiepreventie, voedselveiligheid en hygiëne in gezondheidszorg, voedselproductie en publieke ruimtes. Desinfectie is krachtiger dan reiniging maar minder streng dan sterilisatie en richt zich op significante reductie van micro-organismen, inclusief pathogenen, zonder noodzakelijk alle sporen te doden.

Er bestaan chemische en fysieke desinfectiemethoden. Chemische desinfectanten omvatten oxiderende middelen zoals chloor (bijv. natriumhypochloriet), chloordioxide en chlooramine, alsook waterstofperoxide en perazijnzuur; alcoholen (ethanol, isopropanol) voor oppervlakken; en quaternaire ammoniumverbindingen. Fysieke methoden omvatten warmtebehandeling (pasteurisatie) en ultraviolet-C (UV-C) bestraling; filtratie kan de microbiële belasting verminderen maar telt niet altijd als desinfectie.

De effectiviteit wordt bepaald door concentratie, contacttijd, temperatuur, pH, de aanwezigheid van organisch materiaal en biofilms, en de aard van het te behandelen oppervlak of medium. Biofilms vormen een belangrijke uitdaging omdat micro-organismen daarin beschermd kunnen zijn.

Toepassingen zijn onder meer ziekenhuizen, drinkwater- en voedingsmiddelenindustrie, medische instrumenten en oppervlakken in openbare en werkomgevingen. Validatie en monitoring gebeuren met microbiologische indicatoren en vastgestelde logreducties volgens normen en richtlijnen; doseringen moeten afgestemd worden op doel en materiaalcompatibiliteit. Veiligheidsoverwegingen omvatten mogelijke bijproducten en residuen van desinfectiemiddelen en corrosiegedrag, wat invloed heeft op milieu en gebruikersveiligheid. Desinfectie draagt bij aan hygiëne maar garandeert geen sterilisatie.