defibrillering

Defibrilleren is het toedienen van een elektrische schok aan het hart met als doel een normaal hartritme te herstellen bij levensbedreigende hartritmestoornissen, meestal ventriculaire fibrilleren of pulslloze ventrikeltachycardie. De schok depolariseert een groot deel van de hartspier en geeft het hart de kans weer op een normaal ritme te gaan.

Toepassingen en middelen: in noodgevallen kan een externe defibrillator (AED) of een professioneel apparaat de schok toedienen. In ziekenhuizen worden vaak handmatige defibrillatoren gebruikt door medische professionals. Een implantabel cardioverter-defibrillator (ICD) is een onderhuids apparaat dat zelfstandig schokken toedient wanneer een gevaarlijk ritme ontstaat.

Werking: de elektrische schok depolariseert de hartspier en onderbreekt chaotische elektrische activiteit, zodat het hart mogelijk terugkeert naar een normale pacemaker-geleide activiteit. Defibrilleren levert doorgaans een ongesynchroniseerde schok die wordt toegepast bij afwezigheid van polsslag; cardioversie daarentegen is een gesynchroniseerde schok bij ritmes met pols.

Verschillen met cardioversie: defibrilleren is een ongesynchroniseerde behandeling bij een stokkend of afwezig ritme, meestal zonder pols. Cardioversie is een gesynchroniseerde schok die wordt toegepast bij ritmes met een polsslag en specifieke omstandigheden.

Veiligheid en training: bij defibrilleren moeten elektroden correct geplaatst zijn en moeten omstanders uit de behandellijn blijven tijdens de schok. contact met water of metalen oppervlakken en onjuiste aansluiting kunnen risico’s vergroten. CPR met defibrillatie vergroot de overlevingskans.