crystallografische

Crystallografische onderwerpen verwijzen naar crystallografie, de wetenschap die de ordening van atomen in kristallen bestudeert en de relatie tussen structuur, eigenschappen en vorming. Het adjectief crystallografische beschrijft zaken die met structuurbepaling te maken hebben, zoals kristalroosters, atoomposities, ruimtelijke symmetrie en ruimtegroepen.

De belangrijkste techniek is röntgendiffractie (röntgkristallografie), waarbij röntgenstralen door een kristal diffracteren en de diffractiepatronen worden geanalyseerd om een atomaire structuur te reconstrueren. Andere methoden zijn neutronendiffractie en elektronen diffractie, die bepaalde atoomtypes of magnetische eigenschappen beter kunnen tonen. Het proces omvat kristalgeneratie, data-acquisitie, modellering en refinements, met aandacht voor kristalcelparameters en de ruimtegroep. Uit de resultaten volgt een atoommodel dat de experimentele data weerspiegelt.

Historisch gezien markeerden Laue’s diffractie (1912) en de Bragg-vergelijking (1913) de geboorte van praktische kristallografie; later werk maakte veel moleculaire structuren bekend, waaronder DNA.

Toepassingen omvatten structuurgebaseerd geneesmiddelontwerp, bepaling van eiwit- en nucleïnezuurstructuren, en karakterisering van polymorfen en materiaaleigenschappen.

Resultaten worden vastgelegd in gestandaardiseerde formaten zoals CIF en opgeslagen in databases als PDB (voor biologische macromoleculen) en CSD (voor kleine moleculen). De betrouwbaarheid van een structuur wordt beoordeeld met statistische indicatoren zoals R-factoren en andere maatstaven.