coderingstechnieken

Coderingstechnieken zijn methoden om informatie om te zetten in een representatie die beter geschikt is voor opslag, verwerking of verzending. Het doel kan uiteenlopen van het verkleinen van de data tot het verbeteren van betrouwbaarheid of beveiliging. Binnen de informatica en telecommunicatie worden verschillende vormen van codering toegepast, afhankelijk van de context en het gewenste resultaat.

De belangrijkste typen codering omvatten broncodering (source coding), kanaalcodering (channel coding), foutencodering en gegevenscodering. Broncodering richt zich op efficiënte representatie van informatie, bijvoorbeeld bij compressie. Kanaalcodering verbetert de robuustheid tegen storingen tijdens transmissie. Foutencodering omvat foutdetectie en foutcorrectie, zoals CRC's en error-correcting codes. Gegevenscodering omvat het omzetten van data naar een gewenste representatie of formaat, waaronder lossy en lossless compressie.

Voorbeelden van veelgebruikte technieken zijn onder meer Huffman- en Shannon-Fano-codering voor verliesvrije broncodering, LZ77/LZ78 en JPEG/MP3 voor respectievelijk beeld- en audiocompressie, en foutencodering zoals Reed-Solomon- en LDPC-codes. Voor beveiliging zijn encryptie en hashing gangbaar, met symmetric systemen als AES, asymmetric systemen als RSA/ECDSA, en hashingfuncties als SHA-256. Digitale handtekeningen en integriteitscontroles behoren eveneens tot coderingstechnieken.

Toepassingen vinden plaats in opslag, netwerken, communicatie, multimedia en beveiliging. Keuzes over codering hangen af van factoren zoals efficiëntie, foutbestendigheid, latency en beveiligingsvereisten. Ontwikkelingen blijven gericht op hogere prestaties, robuustheid en betere weerstand tegen nieuwe bedreigingen.