bronbescherming

Bronbescherming is het recht of de praktijk om de identiteit van informanten en de inhoud van hun communicatie met journalisten vertrouwelijk te houden. Het doel is vrije en onafhankelijke berichtgeving mogelijk te maken en informanten te beschermen tegen represailles, waardoor zij informatie kunnen delen die anders verborgen zou blijven.

In internationaal recht en mensenrechten vormt bronbescherming een kernonderdeel van de vrijheid van meningsuiting. De Europese Hof voor de Rechten van de Mens heeft herhaaldelijk erkend dat de bescherming van journalistieke bronnen in beginsel gewaarborgd moet blijven, maar onder strikte omstandigheden kan worden beperkt door een gerechtelijke opdracht wanneer zwaarwegende publieke belangen dit recht overtreffen. In veel landen is het recht op bronbescherming verankerd in rechtspraak en professionele codes, niet altijd in een expliciete wet.

In nationaal recht verschilt de regeling per land. In sommige rechtsstelsels is bronbescherming expliciet verankerd in wetten of in de jurisprudentie en professionele codes, terwijl in andere systemen de bescherming hoofdzakelijk voortvloeit uit de bredere waarborging van persvrijheid en privacy.

Praktisch betekent dit dat journalisten vertrouwelijke bronnen kunnen beschermen, en dat rechters alleen in uitzonderlijke gevallen en na afweging van belangen kunnen bevelen tot bekendmaking. De afweging weegt doorgaans publiek belang tegen de veiligheid en het vertrouwen van bronnen, evenals de impact op anderen.

In de digitale tijd wordt bronbescherming ondersteund door beveiligde communicatie, encryptie en redactionele richtlijnen. Uitdagingen omvatten cyberdreigingen, toezicht en druk van overheden of grote bedrijven, die de anonimiteit of veiligheid van bronnen kunnen ondermijnen. Bronbescherming blijft een belangrijk onderwerp in beleid, rechtspraak en journalistieke principes.