brekingskracht

Breekingskracht is een mechanisch begrip dat de maximale kracht aangeeft die een materiaal of constructie kan verdragen voordat het breekt onder een specifieke belastingstoestand. In de praktijk wordt de breekingskracht vaak bepaald met trek- of buigtesten en uitgedrukt als een kracht in newton (N) of als breukspanning in megapasals (MPa), afhankelijk van of men de proef op basis van een belasting in N of op basis van spanning (kracht per dwarsdoorsnede) interpreteert.

De waarde van de breekingskracht is afhankelijk van de proefopstelling en het proefstuk, evenals van materiaaleigenschappen en de aanwezigheid van defecten. Factoren zoals ductiliteit versus brosheid, temperatuur, beladingssnelheid en stressconcentraties beïnvloeden de uitkomst. Materialen met hoge taaiheid kunnen hogere breekkrachten vertonen, maar vertonen vaak aanzienlijke plastische vervorming voordat ze breken; bros materiaal breekt daarentegen vaak abrupt bij relatief lage krachten.

In engineering en kwaliteitscontrole wordt de breekingskracht gebruikt om veiligheids- en prestatie-eisen te controleren. Ze helpt bij materiaalkeuze, dimensionering en het vaststellen van veiligheidsmarges. Er bestaan internationale normen en testmethoden voor het bepalen van breekingskracht, afhankelijk van materiaaltype en toepassing (bijv. trekproeven voor metalen en testmethoden voor polymeren en keramiek).

Breekingskracht staat in verband met andere sterkte-indicatoren zoals treksterkte; fracture toughness beschrijft de weerstand tegen crackgroei en is een gerelateerd maar verschillend materiaalkenmerk. Samengevat levert de breekingskracht een praktische maat voor de belasting die een stuk kan dragen voordat het bezwijkt.