blootstellingwaarde

Blootstellingwaarde, in het Nederlands vaak gebruikt als blootstellingswaarde, is de concentratie of dosis waaraan een werknemer wordt blootgesteld tijdens een bepaald tijdsintervall. Het begrip wordt gebruikt om de kans op gezondheidsschade te beoordelen en om te bepalen welke maatregelen nodig zijn. Blootstelling kan worden uitgedrukt als een concentratie in de werkruimte (voor gassen, dampen, aerosolen) of als een dosis die het lichaam bereikt.

In de praktijk worden blootstellingswaarden vaak gedefinieerd als tijd-gewogen gemiddelden (TWA) over een werkdag (meestal 8 uur) en als kortdurende blootstellingslimieten (STEL) over een periode van circa 15 minuten. Sommige regelingen kennen ook piekwaarden voor korte perioden, afhankelijk van de stof en de specifieke wetgeving.

In Nederland en veel EU-contexten heeft de blootstellingswaarde betrekking op grenswaarden die zijn ingesteld om de gezondheid van werknemers te beschermen. Deze grenswaarden worden ook wel grenswaarde, toelaatbare blootstelling of blootstellingslimiet genoemd en worden vastgesteld door nationale autoriteiten of Europese richtlijnen. Ze dienen als referentiepunt voor risicobeoordelingen en het nemen van beheersmaatregelen, zoals ventilatie, procesaanpassingen of persoonlijke beschermingsmiddelen.

Blootstellingswaarde wordt bepaald door meting of schatting, bijvoorbeeld via luchtmonsters en laboratoriumanalyse, of via gevalideerde blootstellingsmodellen wanneer directe meting niet haalbaar is. Rekening houden met variabiliteit tussen werknemers, taken en processen is essentieel, waardoor risicobeoordelingen worst-case scenario’s en periodieke monitoring bevatten. Het concept is centraal in de arbo- en arbeidsomstandighedenhygiëne.