baselijncorrectie

Baselijncorrectie, in het Nederlands bekend als baselijncorrectie, is een voorbewerkingsstap in data-analyse waarbij een langzame verandering of offset in een signaal wordt verwijderd. Het doel is om een stabiele nulbasislijn te verkrijgen zodat kenmerken zoals pieken of significante patronen beter kunnen worden geanalyseerd en gekwantificeerd.

De baselijn wordt doorgaans geschat door delen van het signaal te gebruiken die vrij lijken te zijn van de kenmerken van interesse. Kenmerkende methoden omvatten het vullen van een baseline met een lage-orde polynoom, spline of andere functies en het vervolgens aftrekken van deze geschatte baseline. Geavanceerdere technieken zijn onder meer Asymmetric Least Squares (AsLS) en rubber-band- of "savgol"-methoden, die robuuster omgaan met ruis en uitbijters. Soms wordt de baseline lokaal gemodelleerd en lokaal afgetrokken.

Toepassingen bevinden zich in verschillende vakgebieden. In chromatografie en masaspectrometrie helpt baselijncorrectie bij het verwijderen van solvent- of detectordrift, zodat pieken nauwkeuriger kunnen worden geïdentificeerd en geïntegreerd. In spectroscopie wordt drift van de lichtbron of detector gecompenseerd. In neurofysiologie (bijv. EEG) en cardiologie (ECG) verhelpt het driftcorrigeren aan het verminderen van baseline wander. Ook in beeldvorming en spectroscopie kan baselinecorrectie voorkomen zoals het verwijderen van achtergrondstraling of uneven illumination.

Belangrijke overwegingen zijn onder meer het selecteren van geschikte baseline-regio’s, het kiezen van een passend model en het vermijden van overcorrectie die echte signalen weg kan nemen. De methode hangt af van het vakgebied, de aard van de data en de gewenste nauwkeurigheid.