bandpasssignaal

Een bandpasssignaal is een signaal waarvan de spectrale inhoud beperkt is tot een band rondom een centrale frequentie. De band wordt beschreven door een onderste grensfrequentie f_L en een bovenste grensfrequentie f_H, waarbij de bandbreedte B = f_H - f_L en de centrumfrequentie f0 = (f_H + f_L)/2. Buiten deze band is de spectrale inhoud circa nul of verwaarloosbaar.

In het tijdsdomein kan een bandpasssignaal worden gemodelleerd als x(t) ≈ Re{a(t) e^{j 2π f0 t}}, waarbij a(t) een langzaam variërende complexen enveloppe is die de informatie draagt. Deze vorm laat zien hoe een bandpasssignaal kan bestaan uit een draaggolf op f0 met een basiseenveloppe die de signaalinhoud bevat. Bandpasssignalen zijn doorgaans het resultaat van modulatie of upconversion van een basissignaal naar een hogere draaggolf.

Toepassingen van bandpasssignalen komen veel voor in communicatie- en radiosystemen. Ze worden gebruikt om selectief een specifieke frequentieband door te laten en andere storingen of ruis buiten deze band te reduceren. Voorbeelden zijn radio- en televisiedistributie, mobiele communicatie en radar. Generatie gebeurt meestal door modulatie van een basiselement op een draaggolf, gevolgd door bandpassfiltering om ongewenste frequenties te verwijderen.

Gerelateerde concepten zijn basbandsignaal, laagdoorlaat en hoogdoorlaat, smalband- versus breedbandsignalen, en technische principes zoals bandpass-filtering en bandpass sampling in digitale verwerking. Een bandpasssignaal biedt daarmee gerichte selectiviteit en efficiënte interferentiebeheersing in verschillende toepassingen.