Telecommunicatienetwerken

Telecommunicatienetwerken zijn systemen en faciliteiten die op grote schaal informatie verzenden tussen twee of meer eindpunten over afstand. Ze dragen bij aan spraak-, data- en videocommunicatie en omvatten zowel openbare als privé-netwerken, van lokale toegang tot langeafstandskernen en internetkruispunten.

De belangrijkste bouwstenen zijn fysieke infrastructuur (glasvezel, koperkabels, coax, draadloze verbindingen en satellieten), netwerkelementen (knooppunten zoals schakelaars, routers en multiplexers) en ondersteunende systemen voor signaalverwerking en netwerkbeheer. Doorlooptopologieën zoals ster, ring, mesh en hybride opzet beïnvloeden capaciteit, redundantie en onderhoud.

Netwerken kunnen circuitgebaseerd zijn (zoals traditionele openbare telefoonnetwerken) of pakketgebaseerd (IP-netwerken). Signaleringssystemen zoals SS7 en Diameter regelen oproepopzet, routering en aanvullende diensten. Moderne netwerken combineren vaak transportinfrastructuur met IP-kernen en gebruiken virtualisatie en overlay-technologieën om diensten te leveren.

Hoofdtypen omvatten het openbare schakelen telefoonnetwerk (PSTN), mobiele netwerken (2G/3G/4G/5G), vaste breedbandnetwerken (FTTH, VDSL, kabel), bedrijfsnetwerken en internet- of dataplen netwerken. Satellietcommunicatie speelt een rol voor afgelegen gebieden. Data- en internetdiensten worden steeds vaker geleverd over IP-netwerken, mogelijk met QoS- en CDN-ondersteuning.

Governance en normen komen van internationale organisaties zoals ITU en nationale toezichthouders, met aandacht voor interoperabiliteit, beveiliging en betrouwbaarheid. Netwerken evolueren voortdurend door ontwikkelingen zoals SDN en NFV, beveiligingsverbeteringen en robuuste onderhouds- en redundantiemogelijkheden.