breedbandnetwerken

Breedbandnetwerken verwijzen naar communicatienetwerken die hoge data-overdrachtssnelheden leveren en meerdere gelijktijdige toepassingen mogelijk maken, zoals internettoegang, spraak en videoconferencing. In vergelijking met oudere verbindingen bieden ze doorgaans altijd-aan verbindingen en hogere bandbreedte met lagere vertraging.

In de praktijk bestaan breedbandnetwerken uit een hiërarchie: toegangsdomein aan de rand van het netwerk bij de eindgebruikers, distributie- en backhauldiensten en het kern- of backbone-netwerk. De toegang kan via DSL (ADSL, VDSL), kabel (DOCSIS op coax), glasvezel (FTTH/FTTP) of draadloze verbindingen (4G/5G, vaste wireless). Glasvezel kan point-to-point liggen of via een gedeelde optische distributie zoals GPON of XG-PON.

Andere technologieën omvatten hybride fiber-coax (HFC), Wi‑Fi in huis, satelliet waar bekabeling ontbreekt en industrieel Ethernet. Netwerken worden vaak geleverd als symmetrische of asymmetrische verbindingen met verschillende snelheden, en kunnen gebruikmaken van IP-gebaseerde routing, Ethernet en MPLS voor transport.

Voordelen zijn capaciteit, lage vertraging, betrouwbaarheid en ondersteuning voor videostreaming, cloudtoepassingen en IoT. Uitdagingen zijn hoge investeringskosten, onderhoud, geografische dekking en beveiliging, evenals zorgen over digitale kloof tussen stedelijke en landelijke gebieden en netneutraliteit.

Standaarden en regulering worden beheerd door organisaties zoals ITU-T, IEEE en de DOCSIS-standaarden, met technologieën als TCP/IP, Ethernet en GPON. Overheden stimuleren vaak universale toegang en concurrentie via rijks- en marktregulering en spectrumbeheer.