Splijtlaag

Splijtlaag is een term uit geologie en materiaalkunde voor een plan of laag in een materiaal waarlangs het gemakkelijker splitst onder spanning. Het is een zwakke scheidslijn die delaminatie, splijting of scheuring langs een specifieke richting mogelijk maakt. De term wordt gebruikt voor natuurlijke gesteenten en voor gelaagde materialen in engineering.

In gesteentes ontstaat een splijtlaag door de oriëntatie van klei-mineralen en door foliatie die tijdens metamorfose ontstaat. Schalie en leisteen hebben vaak een duidelijke splijtlaag die het mogelijk maakt in dunne stroken te splitsen. De oriëntatie en sterkte van deze laag bepalen het gedrag onder belasting.

In materiaalkunde verwijst splijtlaag naar de interface tussen lagen in laminaten, coatings of composietmaterialen. Interfaciale zwakte, verschillen in uitzetting of fabricagetoleranties kunnen delaminatie langs deze vlak veroorzaken, met verminderde sterkte.

Beoordeling gebeurt met microscopie, mechanische testen (zoals buig- of schuiftesten) en niet-destructieve beeldvorming om de oriëntatie en sterkte van de splijtlaag vast te stellen.

Het begrip is cruciaal voor geotechniek, constructie en de olie- en gasindustrie, waar splijtlagen invloed hebben op stabiliteit en ontwerp. In sommige gevallen kan gecontroleerde splijting het gewenste doel dienen, bijvoorbeeld bij scheurvorming of delaminatie in laminaten.