Renteregulering

Renteregulering is een vorm van overheidsingrijpen in de huurmarkt met het doel betaalbaarheid, toegang tot woningen en stabiliteit te bevorderen. Zogenoemde huurprijsregulering omvat verschillende instrumenten, zoals het stellen van maximumprijzen voor verhuurde woningen, bevriezing of beperkte verhogingen bij contractvernieuwing, en regels die bepalen hoeveel huur een verhuurder jaarlijks mag verhogen. In veel systemen geldt dat niet alle huurcontracten onder regulering vallen; doorgaans geldt de regelgeving vooral voor sociale huurwoningen of woningen met subsidies.

Een veelvoorkomend instrument is een punten- of waarderingssysteem (puntensysteem) waarmee de maximale toegestane huur van een sociale huurwoning wordt berekend op basis van kenmerken zoals oppervlakte, kwaliteit, isolatie en voorzieningen. Andere mechanismen zijn jaarlijkse indexering en afspraken over verhogingen, en maatregelen die de mogelijkheid tot heronderhandeling bij contractvernieening beperken. Handhaving en toezicht worden doorgaans verzorgd door overheidsinstanties of onafhankelijke huurcommissies, die geschillen over huurhoogtes kunnen beslechten en sancties kunnen opleggen bij overtredingen.

Voordelen van renteregulering zijn onder meer betaalbare woningen voor lage en middeninkomens en meer zekerheid voor huurders. Nadelen kunnen beperkt investeringsprikkels en mogelijk verslechterde woningkwaliteit of minder nieuw woningaanbod zijn als regelgeving te streng is. Beleid verschilt per land en soms per regio; in sommige systemen geldt de regulering alleen voor sociale woningbouw, terwijl in andere gevallen ook markthuurwoningen onder regulering vallen.