Quasirealisme

Quasirealisme is een benadering in de meta-ethiek die probeert de objectieve schijn van morele uitspraken te behouden zonder te beweren dat er feitelijke morele feiten bestaan. Het dient als een tussenweg tussen realisme en anti-realisme: het erkent niet dat morele eigenschappen bestaan, maar wil wel dat morele taal en redeneringen voor ons doen alsof ze objectieve normen weergeven.

De kern van quasi-realism is dat morele uitspraken—zoals “je moet niet stelen”—in essentie expressies van houdingen of verlangens zijn. Tegelijkertijd probeert het die uitspraken zó te reconstrueren dat ze een beroep kunnen doen op redenen, rechtvaardiging en normen die in sociale praktijken als objectief en beredeneerbaar worden gezien. Zo wordt moral talk normatief en autoritair geacht, zonder dat men aanneemt dat morele feiten bestaan.

Historisch werd de term vooral gepopulariseerd door de Britse filosoof Simon Blackburn in de jaren negentig; zijn project was om de autoriteit en de normatieve kracht van morele discussies te behouden terwijl men afstand doet van ontologie van feiten. Quasi-realisten onderscheiden zich daarmee van realisten door geen ontologisch gewicht aan morele feiten toe te kennen, maar linguïstisch en conceptueel te blijven opereren in een taal- en redeneringsruimte die op objectiviteit lijkt.

Kritiek komt onder meer van moralisten die beweren dat quasi-realistische middelen het bestaan van objectieve normen voorstellen, of juist ontoereikend zijn om effectieve morele disputen uit te leggen. Ondanks deze debatten blijft quasi-realisme een invloedrijke stroming in de meta-ethiek en heeft het bijgedragen aan discussies over rationaliteit, taal en houding in morele kwesties.