Home

Paretooptimaliteit

Paretooptimaliteit is een concept uit de economische welzijnsanalyse. Een situatie wordt Pareto-optimaal genoemd wanneer er, binnen de beschikbare middelen en technologische mogelijkheden, geen verandering mogelijk is die ten minste één agent beter maakt zonder iemand anders slechter af te laten. In die zin geeft Paretooptimaliteit de efficiëntie van een verdeling weer, maar niet de rechtvaardigheid ervan.

Een Pareto-verbetering is een wijziging die ten minste één agent beter maakt zonder iemand anders slechter

In modellen met twee goederen en twee actoren kan een Pareto-optimale verdeling worden geïllustreerd in een

Belangrijk is dat Paretooptimaliteit geen oordeel velt over de verdeling van welvaart. Er kunnen talloze Pareto-optimale

af
te
laten.
Een
toestand
is
Pareto-optimaal
als
er
geen
Pareto-verbetering
meer
mogelijk
is
binnen
de
haalbare
allocaties.
De
verzameling
van
alle
Pareto-optimale
allocaties
vormt
de
Pareto-frontier.
Edgeworth-box:
een
punt
waar
de
indifferentiecurves
van
beide
actoren
elkaar
raken
of
waar
geen
verdere
Pareto-verbetering
mogelijk
is
binnen
de
haalbare
ruimte.
Bij
convex
voorkeuren
en
een
convex
haalbare
set
bestaat
een
niet-lege
Pareto-frontier
en
bestaan
er
Pareto-optimale
punten.
allocaties
bestaan
met
verschillende
niveaus
van
gelijkheid;
een
beleid
kan
Pareto-efficiënt
zijn
zonder
eerlijk
te
zijn.
Externe
effecten,
publieke
goederen
en
niet-convexe
factoren
kunnen
de
toepassing
bemoeilijken
en
de
aanwezigheid
van
Pareto-optimale
allocaties
beïnvloeden.