Oppervlaktesaliniteit

Oppervlaktesaliniteit is de saliniteit van de bovenste waterlaag van de oceaan, meestal de eerste meters onder het zeeoppervlak. Het is een belangrijke eigenschap die samen met temperatuur de dichtheid van zeewater bepaalt en zo invloed heeft op de verticale menging, de vertroebeling van stromingen en de regionale klimaat- en weerpatronen.

Saliniteit wordt meestal uitgedrukt in praktijksaliniteitseenheden (PSU) volgens de Praktische Saliniteitsschaal van 1978 (PSS-78). In de open oceaan ligt de oppervlakte-saliniteit doorgaans tussen ongeveer 32 en 37 PSU, met gemiddelde waarden rond 34,5–35,5 PSU. Regionale patronen worden bepaald door verdamping, neerslag, rivierendebieten en ijsvorming/ -smelting. Zo is de subtropische oceaan vaak zoutter door verdamping, terwijl gematigde en tropische regio’s lager kunnen zijn door neerslag en rivierwater.

Resultaat van deze variatie is een complexe mix van vlakke of gelaagde structuur van de bovenste waterlaag, wat de zonnestraling en warmteafvoer beïnvloedt, de oppervlakte-menging reguleert en daarmee de lokale ecosystemen en mariene organismen.

Metingen en observatie: oppervlakte-saliniteit kan in situ worden gemeten met sensoren op CTD-attaches, roer en Argo-profielen, of met langlopende boeien. Satellietmetingen met microwavesensoren (bijvoorbeeld SMOS, Aquarius) geven wereldwijde, dagelijkse schattingen van oppervlaktet saliniteit, maar hebben beperkingen door neerslag, buien en ruis.

Toepassingen: informatie over oppervlakte-saliniteit is cruciaal voor klimaatmodellen, weather prediction, oceaan-dynamica en mariene biologie, en wordt gebruikt in hydrologie en verzadigingstudies.