Oppervlakteactivatieprocessen

Oppervlakteactivatieprocessen zijn behandelingen die de chemische en/of fysische eigenschappen van een materiaaloppervlak veranderen met als doel de hechting, wettability of interactie met daarop aangebrachte lagen, coatings of lijmen te verbeteren. Door deze behandeling krijgt het oppervlak meer chemische functionaliteit of een gewijzigde topografie, waardoor adhesie en interactie met coatingmaterialen, print, corrosiebescherming of elektronische onderdelen worden vergroot.

Veel gebruikte methoden zijn plasma-activatie (gasplasma zoals zuurstof, argon of mengsels), corona-activatie (hoogspanningslucht- of gasstralen om oppervlakte-energie te verhogen), UV-ontgassing/UV-ozon (chemische modificatie met ultraviolette straling), en chemische activatie zoals oxidatieve behandelingen of silanisatie. Ook vlambehandeling (flame treatment) en laseractivatie worden toegepast. Deze methoden kunnen de oppervlaktelaag reinigen, verontreinigingen verwijderen, of chemische groepen introduceren zoals hydroxyl- of carbonylgroepen, wat de oppervlakte-energie verhoogt en polariteit verleent.

De werking berust op chemische modificatie, verhoging van oppervlakte-energie, en vaak ook oppervlaktekalibratie op microniveau door micro-ruwheid. Het resultaat is betere hechting van lakken, beschermende coatings, plastics of metalen, verbeterde printbaarheid en soms verbeterde corrosiebescherming. De keuze van proces hangt af van substraat, gewenste adhesie-eisen en uiteindelijke toepassing.

Metingen van effectiviteit gebeuren vaak via contacthoekmetingen (oppervlakte-energie), spectroscopische technieken zoals XPS/FTIR en adhesietesten. Bij gebruik dienen milieu- en veiligheidsaspecten in acht te worden genomen, omdat sommige processen chemische residuen of hoge energieinputs kennen.