Normocytische

Normocytische of normocytische anemie verwijst naar een toestand waarin rode bloedcellen (RBC) normaal van grootte zijn, gemeten via het gemiddelde corpusculaire volume (MCV). Een normaal MCV ligt doorgaans tussen circa 80 en 100 femtoliters. Bij normocytische anemie daalt het hemoglobinegehalte, terwijl de celgrootte meestal binnen het normale bereik blijft.

Oorzaken van normocytische anemie zijn divers en omvatten onder meer acuut bloedverlies, hemolyse, anemie van chronische ziekte/inflammatie, aplastische anaemie en beenmergonderdrukking zoals bij bepaalde kankers of medicatie. Ook nierinsufficiëntie, doordat minder erytropoëtine wordt geproduceerd, kan normocytische anemie veroorzaken. Soms passeert de reticulocytense plafond verschillen: reticulocytose kan verhoogd zijn bij bloedverlies of hemolyse, en normaal of laag bij een aplastische aandoening. Daarnaast kan hypersplenisme of beenmerginfiltratie bijdragen aan normocytose.

Diagnostiek omvat een basale bloedtelling (CBC) met beoordeling van Hb, Hct en MCV, waarbij normocytose blijft bestaan. Reticulocytennel en de RDW (waardering van variatie in celgrootte) helpen bij differentiële diagnose. Verder worden ijzerstatus, ferritine en ontstekingsmarker CRP/ESR besteld om anemie van chronische ziekte uit te sluiten of aan te tonen. Bij verdenking op hemolyse kan LDH, haptoglobine, bilirubine en indirecte tekenen van afbraakprietje worden onderzocht. Specifieke oorzaken vereisen gerichte aanvullende onderzoeken.

Behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak. In ernstige anemie kan bloedtransfusie tijdelijk verlichting bieden. Bij nierfalen kan erythropoëtine-stimulatie overwogen worden; bij ijzerdeficiëntie of andere tekorten worden passende suppleties toegepast. Prognose hangt af van de onderliggende oorzaak en de tijdigheid van de behandeling.