Nietcommunicerende

Nietcommunicerende is een term uit het Nederlands die een situatie beschrijft waarin iemand op conventionele wijze geen communicatie voert met anderen. In zorg-, sociaal-wetenschappelijk en onderzoekscontexten verwijst het naar een toestand waarin informatie niet wordt uitgewisseld via gesproken taal, geschreven tekst of gangbare gebaren. De term is descriptief en draagt geen waardeoordeel over de betrokkene.

Oorzaken en vormen: Nietcommunicerende situaties kunnen voortkomen uit cognitieve beperkingen (zoals dementie of ernstige beperking), lichamelijke beperkingen (afasie, verlamming), taal- of cultuurverschillen, of een bewuste keuze om niet te communiceren. Het kan tijdelijk of permanent zijn, en de mate van communicatie kan fluctueren.

In de zorg en ethiek brengt niet-communicerende personen uitdagingen mee voor het begrijpen van wensen en toestemming. Behandelingskeuzes worden vaak gebaseerd op observaties, input van familie of wettelijke vertegenwoordiging, en op vooraf vastgelegde wensen. Het uitgangspunt is persoonsgerichte zorg die waardigheid en autonomie erkent, ook als directe communicatie ontbreekt.

Ondersteuning en communicatiealternatieven: zorgteams zetten communicatiemethoden in zoals augmentatieve en alternatieve communicatie (AAC), pictogrammen, gebaren, spraakverlengingstechnologie en oogresponsie. Regelmatige evaluatie en training van personeel zijn essentieel om misinterpretaties te voorkomen en de betrokkenheid te vergroten.

Zie ook: niet-verbale communicatie, afasie, dementie, augmentatieve en alternatieve communicatie.