Materiaaltype

Materiaaltype is een term die wordt gebruikt om materialen te groeperen op basis van hun chemische samenstelling, structuur en karakteristieke eigenschappen. Het verwijst naar de categorie waartoe een materiaal behoort en vormt een basis voor keuze, modellering en gedrag in toepassingen binnen engineering, bouw en productontwerp.

De belangrijkste groepen zijn metalen (bijvoorbeeld staal en aluminium), polymeren (kunststoffen zoals polyethyleen en polyamide), keramiek (porselein en vuurvaste materialen) en composieten (zoals koolstofvezelversterkte polymeren en glasvezelversterkte cementen). Daarnaast bestaan er glas, biomaterialen en hybride materialen die eigenschappen van meerdere typen combineren. Binnen elke groep bestaan subtypen zoals legeringen, thermoplasten en duroplastische polymeren, keramische verbindingen en keramische–gedragen composieten.

De keuze voor een materiaaltype hangt af van gewenste eigenschappen zoals sterkte, stijfheid, slagvastheid, gewicht, warmte- en elektrische geleidbaarheid, chemische bestendigheid en verwerkingseigenschappen. Deze eigenschappen worden bepaald door materiaalstructuur en verwerking en worden vastgesteld met traditionele testen zoals trekproef, hardheid, slagweerstand en thermische geleidbaarheid. Modelle en simulaties dragen bij aan het begrip van gedrag onder verschillende belastingen en omgevingsomstandigheden.

In ontwerp en productie worden materiaaltypes vaak gedefinieerd volgens normen en standaardisatie-instellingen (bijvoorbeeld ISO, ASTM, EN). Deze normen beschrijven classificaties, testmethoden en acceptatiecriteria, en faciliteren interoperabiliteit en kwaliteitsborging. Het concept is relevant voor materiaalkeuze, levensduurplanning, onderhoud en milieueffecten van producten en constructies.