LoeysDietzsyndroom

Loeys-Dietzsyndroom, afgekort LDS, is een zeldzame erfelijke bindweefselstoornis. Het wordt gekenmerkt door een verhoogd risico op aorta-aneurysmata en dissecties, vaak gepaard gaande met kenmerkende craniofaciale en skeletale kenmerken. De term verwijst naar de artsen Bart Loeys en Hal Dietz, die de aandoening in 2005 beschreven. LDS wordt autosomaal dominant overgeërfd en vertoont doorgaans een hoge penetrantie maar een variabele expressie.

Oorzaak en genen: LDS wordt veroorzaakt door pathogene varianten in diverse genen die betrokken zijn bij de TGF-beta signaalroute. De meest frequent aangeduide genen zijn TGFBR1 en TGFBR2; ook varianten in TGFB-family genen zoals TGFB2 en TGFB3 en in SMAD-family genen zoals SMAD2 en SMAD3 zijn beschreven. De precieze klinische presentatie hangt mede af van het betrokken gen.

Klinische kenmerken: Kenmerkende craniofaciale afwijkingen zijn onder meer hypertelorismus en bifide uvula of een aangeboren ceft palatusdefect. Skeletale kenmerken omvatten scoliose, pectus deformiteiten en gewrichtshypermobiliteit. Vasculair zijn aorta-dilatatie en arteriële tortuositeit prominent, wat het risico op dissectie verhoogt. Huid en bindweefsel kunnen licht elastisch zijn. Het ziektebeeld varieert tussen families en individuen.

Diagnostiek en behandeling: De diagnose berust op klinische criteria en bevestiging door genetische testing. Regelmatige beeldvorming van de aorta en grote vaten vanaf jeugd is aanbevolen, uitgevoerd door een multidisciplinair team. Behandeling richt zich op bloeddrukcontrole (bijv. bètablokkers of ARB’s zoals losartan), tijdige chirurgie bij dilatatie of dissectie, en gespecialiseerde zorg tijdens zwangerschap. Genetische counseling is gebruikelijk.

Epidemiologie en geschiedenis: LDS is zeldzaam; precieze prevalence is onbekend. Het werd voor het eerst beschreven in 2005 door Loeys en Dietz. Het spectrum omvat meerdere genen en vertoont aanzienlijke fenotypische variatie.