Laboratoriumcontexten

Laboratoriumcontexten verwijzen naar de verschillende omgevingen en omstandigheden waarin laboratoriumonderzoek plaatsvindt. Ze omvatten zowel de fysieke ruimte als de sociale en epistemische kaders die het onderzoek sturen.

Fysieke context omvat ruimte-indeling (werkbanken, apparatuur, veiligheidsvoorzieningen zoals fume hoods), gebruikte materialen en meetinstrumenten. Methodologische context omvat procedures, standaardwerkwijzen, kalibratie, controle- en randomisatieprocedures, en kwaliteitszorg. Sociale context omvat de rollen en hiërarchieën, samenwerking tussen onderzoekers, technici en beoordelaars, financierings- en beleidskaders en de institutionele cultuur rond veiligheid en reproduceerbaarheid.

Invloed: de labcontext bepaalt wat waargenomen wordt, welke variabelen gecontroleerd worden en hoe resultaten geïnterpreteerd en geverifieerd kunnen worden. Het benadrukt dat wetenschappelijke kennis afhankelijk is van specifieke instrumenten, materialen en praktijken, en dat contexten biases kunnen verminderen of juist kunnen introduceren.

In de wetenschap- en technologie-studies (STS) wordt de labcontext vaak gezien als een sociaal geconstrueerde omgeving waarin instrumenten, handelingen en interacties wetenschappelijke kennis produceren. Onderzoekers bestuderen hoe technologische artefacten en dagelijkse routines samen met sociale relaties de resultaten vormen.

Kritiek en beperkingen: laboratoriumcontexten zijn vaak kunstmatig, waardoor ecologische validiteit beperkt kan zijn en de generaliseerbaarheid naar praktijkomstandigheden zorgvuldige validatie vereist. Field- of hybride benaderingen kunnen nodig zijn om bevindingen beter transferbaar te maken.

Voorbeelden: in scheikunde zijn constante temperatuur en druk cruciaal; in psychologie zijn gestandaardiseerde stimuli en gecontroleerde omgevingen gangbaar; in biologie gelden aseptische technieken en biosafety-niveaus als standaardpraktijken.