LC3IILC3Iverhouding

LC3-I/LC3-II verhouding, oftewel de verhouding tussen LC3-I en LC3-II, is een veelgebruikt instrument in onderzoek naar autofagie. LC3 is een eiwit dat wordt geproduceerd als pro-LC3 en vervolgens wordt omgezet naar LC3-I. Via een ubiquitin-achtige conjugatie wordt LC3-I covalent gebonden aan fosfatidylethanolamine (PE), waardoor LC3-II ontstaat en zich aan autophagosomemembranen bindt. De omzetting van LC3-I naar LC3-II wordt vaak gezien als indicatie van autophagie-activiteit.

In praktische toepassingen kwantificeren onderzoekers doorgaans de relatieve niveaus van LC3-I en LC3-II met Western blot en rapporteren ze vaak LC3-II/LC3-I-verhouding. Een toename van LC3-II of een afname van de verhouding kan wijzen op verhoogde vorming van autophagosomen, maar interpretatie vereist voorzichtigheid. LC3-II-niveaus reflecteren zowel productie als afbraak van autophagosomen; verhoogde LC3-II kan ook optreden bij blokkade van degradatie. Daarom wordt om autophagische flux te beoordelen vaak gebruik gemaakt van lysosomale inhibitors (bijv. bafilomycin A1 of chloroquine) om LC3-II-ophoping te meten bij het blokkeren van de afbraak.

Er zijn verschillende isoforms van LC3, waaronder LC3A, LC3B en LC3C; in onderzoek wordt meestal LC3B-II als marker gebruikt. Naast de LC3-I/LC3-II-verhouding worden ook p62/SQSTM1-niveaus gebruikt als aanvullende indicator van autophagie. Bij kwantificatie wordt LC3 vaak genormaliseerd aan een huishoudelijk eiwit zoals actine of tubuline, of aan totale LC3 om de verhouding te berekenen; de gekozen normalisatie kan de interpretatie beïnvloeden.