Intensiteits

Intensiteit is een maat voor de kracht of magnituditeit van een fysieke grootheid, zoals licht, straling, geluid of een elektromagnetisch veld. Het geeft aan hoeveel energie per tijd door een gebied of richting stroomt. In verschillende vakgebieden heeft intensiteit specifieke definities en gebruiksnormen, maar het kernidee blijft hetzelfde: hoe groter de intensiteitswaarde, hoe sterker de werking van de grootheid in kwestie.

In de optica en radiometrie onderscheidt men onder meer stralingsintensiteit, irradiantie en luminouse intensiteit. De stralingsintensiteit I wordt gedefinieerd als de hoeveelheid stralingsvermogen die per eenheid ruimtehoek door een punt in een bepaalde richting gaat (eenheid W per steradian). Irradiantie E is het vermogen per eenheid oppervlak dat op een oppervlak valt (W/m^2). Het totale stralingsvermogen heet stralingsflux Φ (W). De luminouse intensiteit Iv is de intensiteit van licht zoals die door een lichtbron in alle richting wordt uitgestraald; Iv heeft een eenheid van candela (cd) en voldoet aan Iv = dΦv/dΩ.

In akoestiek beschrijft geluidintensiteit I de gemiddelde geluidsenergie die per oppervlakte-eenheid door een geluidsveld gaat (W/m^2). Het is gerelateerd aan de geluidsdruk en wordt vaak gebruikt in combinatie met het geluidsdrukniveau in decibel.

In het dagelijks taalgebruik verwijst intensiteit ook naar de sterkte of ernst van een gebeurtenis, zoals de intensiteit van een storm of van een stimulus in de psychologie of geneeskunde.

Samengevat verwijst intensiteit naar de kracht of magnituditeit van een fenomeen, en de exacte betekenis en eenheid hangen af van het vakgebied en de context.