geluidintensiteit

Geluidintensiteit is de hoeveelheid geluidenergie die per tijd door een oppervlak gaat, per eenheid oppervlakte, in de richting van de energietransport. Het vormt daarmee een maat voor de energieflux van een geluidgolf en is afhankelijk van de positie en de richting ten opzichte van de geluidsbron.

De intensiteit kan worden uitgedrukt als I = p v (instantaan), waarbij p de geluiddruk is en v de particle velocity van het medium. Voor een tijdgemiddelde of ruisvrije plane golf geldt Ī = p_rms^2 / (ρ c) = (p_rms)^2 / Z, met ρ de dichtheid van het medium, c de snelheid van het geluid en Z = ρ c de akoestische impedantie. Dit maakt duidelijk hoe druk en beweging van de deeltjes samen de energiestroom bepalen.

Eenheid en niveaus: de eenheid van geluidintensiteit is watt per vierkante meter (W/m^2). Voor representatie in decibel wordt vaak het intensiteitsniveau L_I gebruikt: L_I = 10 log10(I / I0), met I0 = 1 × 10^-12 W/m^2. Dit niveau is vergelijkbaar met het geluidsdrukniveau L_p, maar dan gerelateerd aan de energieflux in plaats van aan druk.

Metingen en toepassingen: intensiteit kan worden bepaald met meetopstellingen die p en v schatten, bijvoorbeeld met twee microfoons of met microfoonparen die de energiestroom via de spreiding van druk aansturen. Geluidintensiteit is vooral relevant bij milieumeting van geluidbelasting, geluidsisolatie en vibroakoestische ontwerpen, waar de energietransfer naar oppervlakken en ruimten bepalend is voor akoestische prestaties.

Samengevat beschrijft geluidintensiteit de energiestroom van geluid per oppervlaktemaat, is gerelateerd aan druk en de beweging van deeltjes, en wordt uitgedrukt in W/m^2 of in een decibelwaarde (L_I).