Infectieusheid

Infectieusheid is het vermogen van een geïnfecteerd individu om het ziekteverwekkende agent door te geven aan een vatbare persoon tijdens contact. Het beschrijft hoe waarschijnlijk het is dat een contact tussen een geïnfecteerde en een niet-geïnfecteerde persoon leidt tot infectie. Infectieusheid is geen vaste eigenschap; ze varieert in de loop van de infectie, tussen personen en onder invloed van factoren zoals het pathogen, de gastheer en de omgeving.

Infectieusheid is een belangrijke component van transmissie en wordt vaak in combinatie met andere factoren gebruikt om de verspreiding van een ziekte te begrijpen. Begrippen als het basisreproductiegetal (R0) en het effectieve reproductiegetal (Rt) geven een beeld van verbonden processen: naast infectieusheid spelen ook het contactpatroon en de vatbaarheid van de bevolking een rol. De tijdsafhankelijke aard van infectieusheid betekent dat sommige perioden van de infectie, bijvoorbeeld tijdens hoog virale belasting of bij hoesten, minder of juist meer besmettelijk kunnen zijn.

Multifactoriële determinanten: de transmissieroute (lucht-, druppel-, contactoverdracht), mate van virale of bacteriële sheding, symptomen, aanwezigheid van immuniteit en omgevingsfactoren zoals ventilatie. Ook variabiliteit tussen individuen kan leiden tot superspreading-evenementen, waarbij een kleine groep geïnfecteerden een groot deel van de transmissie veroorzaakt.

Publieke gezondheid richt zich op het verminderen van effectieve infectieusheid in de bevolking, bijvoorbeeld via vaccinatie, isolatie en behandeling, mondkapjes en ventilatie. Voorbeelden variëren per ziekte; bij some agentsch is infectieusheid hoog, bij anderen lager of tijdsafhankelijk.