Hoogterestricties

Hoogterestricties, in luchtvaarttermen vaak aangeduid als hoogte- of vliegniveauristricties, zijn maatregelen die specifieke hoogten binnen een afgebakend luchtruim vastleggen. Ze beperken vliegtuigen in welke vluchtlaag zij mogen vliegen, met als doel veilige scheiding tussen verkeer, efficiënte benutting van het luchtvaartverkeer en, indien nodig, milieubelasting of lawaaicontrole.

Deze restricties kunnen tijdelijk of permanent van aard zijn. Tijdelijke hoogterestricties worden ingesteld bij bijzondere gebeurtenissen zoals grootschalige evenementen, militaire oefeningen, extreme weersomstandigheden of ongevallen gerelateerd verkeer. Permanente hoogterestricties spelen een rol in de luchtvaartinfrastructuur en worden afgestemd op de indeling van het luchtruim en de capaciteit van de luchtverkeersleiding.

Hoogterestricties worden uitgegeven en gepubliceerd door de bevoegde luchtvaartautoriteit en luchtverkeersleiding in samenwerking met relevante nationale en internationale normen. Voor piloten en operators komen de relevante beperkingen vaak via NOTAM-berichten, ATIS- of luchtvaartkaarten en de vluchtplanningssystemen. Voldoen aan de aanwijzingen van de luchtverkeersleiding is verplicht; wanneer ATC een lager of hoger vliegniveau toewijst, moet daar onmiddellijk worden meegewerkt.

Impact op vluchten kan onder meer bestaan uit routewijzigingen, extra brandstofverbruik, langere reistijden en mogelijke vertragingen. Hoogterestricties spelen een centrale rol in gebiedsbeheersing van het luchtruim en dragen bij aan veiligheid, efficiëntie en, naar gelang de situatie, geluid- en milieuoverwegingen.