Fixeerweerstand

Fixeerweerstand, letterlijk "fixatieweerstand", is een Nederlandse term die in verschillende disciplines wordt gebruikt om de mate te beschrijven waarin een materiaal, laag of verbinding bestand is tegen fixeren, verankeren of stabiliseren onder externe invloeden. Er bestaat geen uniforme definitie; de precieze betekenis hangt af van de context.

In de imaging en conservering kan fixeerweerstand verwijzen naar de weerstand van een oppervlak of coating tegen chemische fixatie of tegen oplossen door fixeermiddelen, wat van invloed is op de duurzaamheid van een beeld of voorwerp.

In bouwkunde en materiaaltechniek kan fixeerweerstand slaan op de sterkte van een verbinding of de weerstand tegen verplaatsing wanneer een component aan een substraat wordt bevestigd, bijvoorbeeld bij lijmverbindingen, boutverankeringen of hechtlagen.

De beoordeling van fixeerweerstand gebeurt doorgaans met materiaalmetingen zoals trek- of schuifproeven voor mechanische bevestigingen, en chemische of solventbestendigheidsproeven voor coatings. Resultaten worden uitgedrukt in relevante eenheden zoals sterkte (MPa) of tijdsduur/afstand voor solventbestendigheid, afhankelijk van de toepassing.

Zie ook: fixatie, hechting, lijmverbinding, solventbestendigheid.