Exportgerichtheid

Exportgerichtheid is de mate waarin een economie, bedrijf of regio haar productie en beleid afstemt op uitvoer naar buitenlandse markten. Het concept gaat verder dan louter handel; het omvat infrastructuur, regelgeving en innovatie die gericht zijn op concurrentie op wereldmarkten. Een hoge exportgerichtheid kan samengaan met een open economie en een sterk exportkanaal, terwijl een meer binnenlandse focus resulteert in een laagere handelsblootstelling.

Meetbare kenmerken zijn onder meer de exportintensiteit (export/BBP), de groei van exporten, diversificatie van bestemmingen en producten, en het aanpassingsvermogen aan mondiale vraag. Ook handelsopenheid, het klimaat voor exporterende bedrijven en beleidsinstrumenten zoals exportsubsidies en logistieke verbeteringen tellen mee.

Voordelen van hoge exportgerichtheid zijn onder meer toegang tot grotere markten, schaalvoordelen en diversificatie van afzetkanalen. Nadelen zijn blootstelling aan mondiale conjunctuur, prijsschommelingen en valutarisico’s. Een evenwichtige aanpak combineert exportbevordering met binnenlandse innovatie en arbeidsmarktkansen.

Historisch gezien is exportgerichtheid een leidend principe in de groeistrategieën van de Oost-Aziatische naoorlogse economieën en bij Duitsland als exportland. Deze strategieën koppelen groei aan internationale concurrentie, maar vereisen ook adequaat wisselkoersbeleid en aanpassing aan mondiale regels.

Beleidsafwegingen richten zich op het balanceren van export met binnenlandse vraag, sociale gelijkheid en duurzaamheid om stabiele lange termijn groei te bevorderen.